Karbala - 2015 r.

KARBALA

Polska – 2015 r.

Reżyseria: Krzysztof Łukaszewicz

Wobec „Karbali” żywiłem spore nadzieje. Niezła obsada, niezły reżyser („Lincz”), budowa dużej jak na polskie warunki scenografii, nieznana karta historii polskiego wojska i kino wojenne. Niestety twórcy chcieli zrobić spektakularne, amerykańskie kino, ale zabrakło im wyobraźni, jak efektownie przedstawić historię przy pomocy ograniczonych środków.

Zacznę od moim zdaniem najważniejszej kwestii przy ocenie filmu: tego jak została sfilmowana obrona City Hall. Na pewno nie ma co liczyć na efektowną rozróbę. Razi szczególnie brak kreatywności w przypadku zdjęć oraz choreografii walk. Sceny batalistyczne są krótkie, a kamera rozedrgana, przez co nie możemy się w niczym zorientować. Miał być chaos wojny, a wyszedł chaos operatorski. Sekwencje wymiany ognia ograniczają się do powtarzanych w nieskończoność trzech podobnych ujęć: jazda kamery od lewej do prawej na balkonie oraz krótkich ujęć żołnierzy po lewej i prawej stronie bramy, którzy czasem oddadzą strzał, ale głównie się chowają albo tchórzą. Przeciwnicy – Al Kaida i Al Asra – to hordy bezmyślnych mężczyzn, którzy prawdopodobnie pierwszy raz trzymają broń w rękach. Wydawać się może, iż ich celem nie jest zdobycie Ratusza, a jak najszybsze dostanie się na łono Mahometa i igraszki z 40 dziewicami. Zanim dojdzie do ataku prawie godzinę trwa wstęp, a trzydniowy szturm wydaje się być mało intensywny i mało wymagający dla polskich żołnierzy. Gdyby wiedzę wynosić z tego filmu, to pojawiłyby się uzasadnione wątpliwości czy faktycznie było to aż tak heroiczne zadanie, gdy największym przeciwnikiem wydaje się być głośnik wydobywający nienawistne głosy w języku arabskim.

„Karbala” oczywiście nie składa się z samej walki. Opakowana została również w bohaterów i dwuwątkową fabułę. Niestety dialogi często powodują ból głowy, większość postaci jest nudna, a i ciągle przewija się klisza (a może kompleks?) z polskiego kina wojennego, a więc kwestia tchórzostwa. Jedyne przemiany bohaterów to droga z tchórza do bohatera lub na odwrót. Prowadzony obok obrony City Hall wątek sanitariusza (Królikowski) to przykład czego poważny scenariusz nie powinien zawierać.

W recenzjach pojawiają się także nieszczęsne porównania do „Helikoptera w ogniu” – wysokobudżetowego widowiska Ridleya Scotta. „Karbala” nie miała szans dorównać temu filmowi już ze względów budżetowych i rozmachu. Miała szanse powalczyć pod względem stopniowania napięcia, ale i to się nie udało.  A było to możliwe. Wystarczy przypomnieć sobie „Atak na 13 posterunek” – niskobudżetowy klasyk Carpentera, który również opowiada historię oblężenia, ale pod względem realizacji bije „Karbalę” na głowę.

Pozytywnie wygląda oczywiście kwestia scenografii zbudowanej w Polsce, która nie została jednak wykorzystana w 100%. Dobrze wyglądają sprawy związane z kostiumami czy wyposażeniem. Nieźle wypada Bartłomiej Topa i Hristo Shopov. Film również mija bez nerwowego spoglądania na zegarek, lecz nie wiem czy przy powtórnym seansie byłoby równie znośnie.  

„Karbala” to kino mało emocjonujące i lekceważące swoje ambicje. Sprawdzi się może jako hołd czy fabularyzowana wersja wydarzeń w stylu wysokobudżetowego teatru telewizji, ale nie jako dobre kino gatunkowe.

OCENA (1-5): 2,5

FILMWEB

IMDB