Spectre (2015 r.) - Farewell Mr. Craig

Spectre

USA, Wielka Brytania - 2015 r.

Reżyseria: Sam Mendes

Wraz z pojawieniem się na ekranie napisów końcowych „Spectre” napływa poczucie rozczarowania. Winnymi tego stanu należy jednak obarczyć poprzednie odsłony serii z Danielem Craigiem, gdyż te ustawiły „Spectre” poprzeczkę bardzo wysoko. Pozostając przy lekkoatletycznej dyscyplinie, to bondowską tetralogię z Danielem Craigiem porównać można z konkursem skoku wzwyż. „Casino Royale”, „Quantum of Solace”, „Skyfall” to kolejne udane próby (no, powiedzmy, że przy „QoS” było blisko strącenia), a konkurs o mistrzostwo kina sensacyjnego zostaje wygrany. Podchodzą więc ze „Spectre” do ostatniej próby, pobicia rekordu, aby udokumentować swoją wyższość. Niestety są zbyt rozluźnieni i strącają poprzeczkę. A ja muszę się poznęcać.

Pierwszym sygnałem, że coś poszło źle, jest zaprezentowana po udanej sekwencji początkowej obleśna czołówka i jedna z najsłabszych piosenek w pięćdziesięcioletniej historii agenta 007. Alarm ostrzega słusznie, a w kolejnych minutach głównym źródłem nieszczęść jest pastiszowa konwencja i brak pomysłu na powrót do klasycznych elementów znanych z przygód Bonda. Mendes odcina się tonacją od poprzedników, bo po trzech „poważnych” Bondach postawił w „Spectre” na luźniejszą odsłonę. To trochę tak, jakby Nolan postanowił do swojej trylogii o Batmanie dokooptować kontynuację odwołującą się do „Batman zbawia świat” z 1966 r. Oczywiście sama zmiana nie jest gwarantem klęski, lecz pastisz w wykonaniu scenarzystów „Spectre” to drętwe dialogi oraz co raz absurdalniejsze sekwencje pościgów z puentą w postaci uśmieszku na twarzy Bonda. W ten sposób film nie jest w stanie nabrać odpowiedniego luzu. Złym pomysłem jest również ślamazarnie zazębiająca się dwutorowa narracja (Bond śmiga po świecie, M w Londynie zmaga się z reorganizacją służb specjalnych).

Craig udowadnia, że kompletnie nie odnajduje się w nowej konwencji. Tak jak doskonale jego dresiarska prezencja komponowała się z Bondem brutalnym, oschłym, cierpiącym, tak w „Spectre” jest obły, mdły i zagubiony, a na dodatek film obnaża jego sztywność. Jego metodą na Agenta JKM jest grymas (mrużenie oczu i „dziubek”), który ma udawać samozadowolenie, a przypomina bardziej ból brzucha z reklam farmaceutyków.

Zawodzą również nowe twarze w „Spectre”. Krzysiek Waltz wyłącznie się wygłupia (czyżby syndrom Deppa?), a bohaterka odgrywana przez Seydoux nie ma charakteru na miarę Vesper Lynd. Dołączam również do zawiedzionych małą rolą Monici Bellucci. Ale co w takim razie ma powiedzieć Stephanie Sigman („Narcos”, „Miss Bala”)? Powyższego problemu nie byłoby, gdyby te  role, zgodnie z bondowskim kanonem, dostały ładne modelki. Bo zatrudnianie do roli ozdób uznanych i utalentowanych aktorek woła o pomstę do nieba. Najlepiej wypadają M (Fiennes), Q (Wishaw),  (Harris) ,lecz ich występy są równie zmarginalizowane.

Pomimo tych wad „Spectre” nadal należy do ekstraklasy kina sensacyjnego. Spore wrażenie robi scena otwierająca w Meksyku, bójka w pociągu, pościgi. Co by nie mówić o fabule, to nie pozwala się nudzić przez dwie godziny z hakiem. Akcja przemieszcza się z miejsca na miejsce, Bond nie ma chwili spokoju, a my oglądamy to w świetnych ujęciach Hoyte van Hoytema (absolwent łódzkiej filmówki).

Niestety „Spectre” jest zbiorem zbyt wielu złych pomysłów. Najdłuższy film w historii Bonda staje się więc synonimem „lania wody”. Czy to konsekwencja opłacenia, aż czterech scenarzystów? Pewnie tak.  A co do Craiga, to w kulminacyjnej scenie ustami Bonda stwierdza: „Mam coś lepszego do roboty”. Mi się wydaje, że to zdanie powinno brzmieć „Znajdźcie kogoś lepszego do tej roboty”.

OCENA (1-5): 3 :(

FILMWEB

IMDB